Մենք   ջոկատով գնացել էինք Ապարանի ջրամբար: Մենք    սահնակ      քշեցինք     ու    ձնագնդիկ     խաղացինք:      Նախաճաշեցինք ու վերադարձանք դպրոց:

Մենք դասարանով գնացել էինք չմուշկ քշելու։ Այդտեղ շատ լավ էր, մենք այդտեղ համ քշում էինք, համ ընկնում, իսկ հետո սովորեցինք քշել  ու  սկսեցինք  սահել։

Կար- չկար     մի    հատ      մարդ    կար:    Նրա     անունը          Քեդոգան Սմիթ էր:    Նա   շատ     չար   էր   ու   էրեխեքին    չէր     սիրում:   Ու     մեկ էլ    նա   տեսավ      մի    ծառ    ու    ասաց.

— Դու   ո՞վ ես:

-Ես   ցանկության  ծառն եմ:

-Եթե այդպես է,   ես   ուզում    եմ, որ   էրեխեքը   գնան լուսնի վրա ։  Ու հենց Քեդոգան Սմիթը ասաց, որ բոլոր   երեխեքը գնան լուսնի վրա ու բոլոր երեխեքը լացում էին, որովհետև այնտեղ շատ ցուրտ էր։ Հետո գալիսա թռչունը: Իր անունը կեռնեխ էր։ Եվ նա ուզում էր ասեր, որ բոլոր երեխաները գան հետ, բայց Սմիթը ասեց, որ ուզում է,  որ բոլոր երխեքը մնան լուսնի վրա,   բայց չհասցրեց ու բարիացավ ու իր միտքը փոխեց, ասեց թող երեխաները գան մեր տուն ու ես իրենց տորթ կտամ։ Ու երեխաները շատ ուրախացան ու այդպես ապրեցին։